சிவ அபராதம் shiva aparAdam

Scroll down to read in English

பல வருஷங்களுக்கு முன் ஒரு சித்ரா பௌர்ணமியில் திருவிடைமருதூர் மஹாலிங்க ஸ்வாமிக்கு மஹான்யாச ருத்ர ஜபத்துடன் அபிஷேகம் விமர்சையாக நடந்தது. அதை நடத்தி வைத்தவர் திருவாரூர் மிராசுதார் நாராயணஸ்வாமி ஐயர். பெரியவாளிடம் மிகுந்த பக்தி கொண்டவர். மத்யானம் ருத்ராபிஷேகம் முடிந்ததும் பிரசாதத்தை எடுத்துக் கொண்டு விடியற்காலம் காஞ்சிபுரம் வந்து சேர்ந்தார். கூட்டம் நெருக்கியடித்தது. பெரியவா பூஜையை முடித்து தரிசனம் குடுத்துக் கொண்டிருக்கும் போது, முண்டியடித்துக் கொண்டு ஒருவழியாக பெரியவா முன்னால் பிரசாதத்தோடு நின்றார்.

"இது எந்த க்ஷேத்ரப் பிரசாதம்?"

ரொம்ப வினயத்தோடு "பெரியவா! நேத்திக்கு திருவிடைமருதூர் மஹாலிங்க ஸ்வாமிக்கு ருத்ராபிஷேகம் பண்ணி வெச்சேன். மஹான்யாச ருத்ரஜபத்தோட பெரிய அபிஷேகம். பெரியவா சந்தோஷப்படுவேளேன்னு எடுத்துண்டு ஓடி வந்தேன்"

பெரியவா அந்த மூங்கில் தட்டையே உற்றுப் பார்த்தார் "நாராயணசாமி.. நீ பெரிய மிராசுதார்... ன்னாலும், செலவுக்கு இன்னும் யாரையாவது கூட்டு சேர்த்துண்டு ஸ்வாமிக்கு பண்ணினயோ?"

"இல்லே பெரியவா........நானே.... என் சொந்த செலவுல பண்ணினேன்"..ன்னு அந்த "நானே"க்கு அழுத்தம் குடுத்தார். மனசுக்குள் சிரித்துக் கொண்டார் பெரியவா. 

"லோக க்ஷேமார்த்தம் பண்ணினயாக்கும்?"

"இல்லே ........வயல்ல ரெண்டு மூணு வருஷமா வெளச்சலே இல்லே. அதான்........."குழைந்தார். பெரியவா பிரசாதத்தை தொடவே இல்லை. "ஆத்மார்த்தமாவோ, லோக க்ஷேமார்த்தமாவோ நீ இதைப் பண்ணலேன்னு தெரியறது". கண்ணை மூடிக் கொண்டார். பதினைந்து நிமிஷம் கழித்து, "சரி.....ருத்ரஜபத்துக்கு எத்தனை வேதப்ராஹ்ம்மணா வந்திருந்தா? வைதீகாள்ளாம் யாரு? எந்த ஊர்?"

"பதினோரு ப்ராஹ்ம்மணா ஏற்பாடு பண்ணியிருந்தேன்......" இடுப்பில் சொருகியிருந்த பேப்பரில் இருந்த பெயர்களை வரிசையாக படிக்க ஆரம்பித்தார். கூட்டத்தில் ஒரே நிசப்தம். பெரியவா ஏன் இவ்வளவு துருவி துருவி கேட்கிறார்? என்று எல்லாருக்கும் குழப்பம். அவர் சில வைதீகாளின் பெயர்களை படிக்க ஆரம்பித்ததும், "நல்ல அயனான வித்துக்களாத்தான் ஏற்பாடு பண்ணியிருக்கே ......அது சரி, ஒன் லிஸ்டுல தேப்பெருமாநல்லூர் வெங்கடேச கனபாடிகள் பேரு இருக்கான்னு பாரு"

மகிழ்ச்சியுடன் "இருக்கு பெரியவா ! ஜபத்துக்கு அவரும் வந்திருந்தார்"

"பேஷ்! பேஷ்! வெங்கடேச கனபாடிகளையும் சொல்லியிருந்தியா.......ரொம்ப நல்ல கார்யம்! மஹா வேத வித்து! இப்போ கனபாடிகளுக்கு ரொம்ப வயசாயிடுத்து. குரல் எழும்பறதுக்கே ரொம்ப ஸ்ரமப்படும். ஜபத்தை மூச்சடக்கி சொல்லறதுக்கு ரொம்ப கஷ்டப்படுவார்!........." பெரியவா முடிக்கவில்லை, மிராசுதார் உடனே "ஆமா பெரியவா. நீங்க சொல்லறது ரொம்ப சரி. அவர் சரியாவே ருத்ரம் ஜபிக்கலே. சில நேரம் வாயே தெறக்காம, கண்ண மூடிண்டு ஒக்காந்திருந்தார்......அடிக்கடி கொட்டாவி வேற விடறார்........அதுனால, ஜப சங்க்யை[count] வேற கொறையறது......நேத்திக்கி அவர் ரொம்ப ஸ்ரமம் குடுத்துட்டார்.! ஏண்டா அவரை வரவழைச்சோம்னு ஆயிடுத்து பெரியவா" என்று குற்றப்பத்திரிகை வாசித்ததுதான் தாமதம், பெரியவா பிரளயகால ருத்ரனாக பொங்கி பொரிந்து தள்ளி விட்டார்! வார்த்தைகளில் அவ்வளவு கோவம்!

"என்ன சொன்னே நீ? பணம் இருந்தா எத வேண்ணாலும் பேசலாங்கற திமிரோ? தேப்பெருமாநல்லூர் வெங்கடேச கனபாடிகளோட யோக்யதாம்சம் பத்தி ஒனக்கென்ன தெரியும்? அந்த வேதவித்தோட கால் தூசு பெறுவியா நீ? அவரைப் பத்தி என்னமா அப்டி சொல்லலாம்? நேத்திக்கி மஹாலிங்க ஸ்வாமி சன்னதில என்ன நடந்ததுங்கறதை நான் புரிஞ்சுண்டுட்டேன் ! நான் கேக்கற கேள்விக்கு இப்போ நீ பதில் சொல்லு. நேத்திக்கு ஜபம் பண்ணறப்போ, கனபாடிகள் முடியாம கண்ண மூடிண்டு ஒக்காந்தப்போ, நீ அவர்கிட்ட போய் ரொம்ப கடுமையா "ஏங்காணும்! காசு வாங்கலே நீர்? இப்படி ஜபம் பண்ணாம வாயடைச்சு ஒக்காந்திருக்கீரே!" ன்னு கத்தினியா? இல்லியா?" எரிமலை குமுற ஆரம்பித்தது! மிராசுவும், கூட்டமும் விக்கித்துப் போய் நின்றனர்!

நடுநடுங்கி சாஷ்டாங்கமாக பாதங்களில் விழுந்து "தப்புத்தான் பெரியவா. வாஸ்தவம்தான். ஸ்வாமி சன்னதில அப்பிடி அவரைப்பாத்து சொன்னேன். மன்னிச்சுக்கணும் பெரியவா" கெஞ்சினார். பெரியவா விடவில்லை. "இரு....இரு....நீ அந்த ஒரு தப்பை மாத்ரமா பண்ணினே? சொல்லறேன் கேளு. எல்லாருக்கும் தக்ஷிணை குடுத்தேல்லியோ? ஒவ்வொரு வைதீகாளுக்கும் எவ்வளவு குடுத்தே?"

மென்று விழுங்கி ஈனஸ்வரத்தில் "தலைக்கு பத்து ரூவா குடுத்தேன் பெரியவா"

"சரியா சொல்லு. எல்லா வைதீகாளுக்கும் சமமா பத்து பத்து ரூவாயா குடுத்தே? நேக்கு எல்லாம் தெரியும்!" மடக்கினார். மிராசு மெளனமாக இருந்தார்.

"ஒனக்கு சொல்ல வெக்கமாயிருக்கு போல இருக்கு. நான் சொல்லறேன் கேட்டுக்கோ! வைதீகாளை சன்னதில வரிசையா ஒக்காரவெச்சு தலைக்கு பத்து ரூவா சம்பாவனை பண்ணிண்டே வந்தே.....தேப்பெருமாநல்லூர் கனபாடிகள்கிட்ட வந்ததும், "இவர்தான் சரியாவே ருத்ரம் சொல்லலியே........அவருக்கு எதுக்கு மத்தவாளாட்டம் பத்து ரூவா குடுக்கணும்?.ன்னு நீயே தீர்மானிச்சு, ஏழே ஏழு ரூவா சம்பாவனை பண்ணினே. ஏதோ அவரைப் பழி வாங்கிட்டதா எண்ணம் ஒனக்கு. ஆனா, அவர் எதையாவது லக்ஷியம் பண்ணினாரா பாத்தியா? நீ குடுத்ததை வாங்கி அப்டியே துண்டுல முடிஞ்சுண்டார். என்ன? நா சொல்லறது சரிதானே?"

எல்லாருக்கும் நேற்று நடந்ததை அப்படியே நேரில் பார்த்தாமாதிரி பெரியவா சொல்லுவதை பார்த்து திகைப்பதா? அழுவதா? ஆச்சர்யப்படுவதா? ஒன்றும் புரியவில்லை.  "மன்னிச்சிடுங்கோ பெரியவா......ஏதோ அஞ்ஞானத்தால அப்படி நடந்துண்டுட்டேன்...இனிமே அப்படி நடக்கவே மாட்டேன். ...."

"இரு...இரு.......இதோட முடிஞ்சுட்டாத்தான் தேவலையே! ஜபம் பண்ணின ப்ராஹ்ம்மணாளுக்கு மகாதானத்தெரு ராமசந்த்ர ஐயரோட கிருஹத்லதானே சாப்பாட்டுக்கு ஏற்பாடு பண்ணியிருந்தே? சாப்பாடெல்லாம் பரமானந்தமா நன்னாத்தான் போட்டே.........பந்தில நெய் ஒழுக ஒழுக நெறைய முந்திரிப்பருப்பு, திராக்ஷை எல்லாம் போட்டு சக்கரைப் பொங்கல் பண்ணச் சொல்லி, ஒங்கையால நீயே பரிமாறினே......சரியா?" வெலவெலத்துப் போனார் மிராசு. உண்மைதான்!

"சரி......அப்டி சக்கரைப்பொங்கலை போடறச்சே பந்தி தர்மத்தோட பரிமாறினதா, ஒன் மனசாக்ஷி சொல்லறதா?........நீ சொல்லவே வேணாம். நானே சொல்லறேன்! நீ சக்கரைப் பொங்கல் போடறச்சே, அது பரம ருசியா இருந்ததாலே, வைதீகாள்ளாம் கேட்டு கேட்டு வாங்கி சாப்டா.....நீயும் நெறைய போட்டே....ஆனா, தேப்பெருமாநல்லூர் வெங்கடேச கனபாடிகள் வாயவிட்டு "சக்கரைப்பொங்கல் இன்னும் போடுடாப்பா........ரொம்ப நன்னாருக்கு" ன்னு பல தடவை வாயைவிட்டு கேட்டும்கூட, நீ காதுல வாங்கிண்டு அவருக்கு போடாமலேயே போனியா இல்லியா? எத்தனை தடவை கேட்டார்! போடலியே நீ! பந்தி வஞ்சனை பண்ணிப்பிட்டியே! இது தர்மமா? ஒரு மஹா சாதுவ இப்டி அவமானப்படுத்திட்டியே!..........." மிகுந்த துக்கத்தில் மௌனமாகிவிட்டார் பெரியவா. கொஞ்ச நேரம் கழித்து சாக்ஷாத் பரமேஸ்வரனான பெரியவா பேசினார்......"மிராசுதார்வாள்....ஒண்ணு தெரிஞ்சுக்கணும். கனபாடிகளுக்கு இப்போ எம்பத்தொறு வயசாறது. தன்னோட பதினோராவது வயஸ்லேர்ந்து எத்தனையோ சிவ க்ஷேத்ரங்கள்ளே ஸ்ரீருத்ர ஜபம் பண்ணியிருக்கார். ஸ்ரீருத்ரம் எப்பவும் அவரோட நாடி நரம்புகள்ளேயும், ஸ்வாசத்துலேயும் ஓடிண்டே இருக்கு. அப்பேர்ப்பட்ட மஹான் அவர்! அவர்கிட்ட நீ நடந்துண்ட விதம்......மஹா பாபமான கார்யம்"........ மேலே பேச முடியவில்லை பெரியவாளால். கண்களைமூடிக் கொண்டு மெளனமாக அமர்ந்துவிட்டார்.

"நீ "பந்தி பேதம்" பண்ணின கார்யமிருக்கே....அது கனபாடிகள் மனஸை ரொம்பவே பாதிச்சுடுத்து. அவர் என்ன கார்யம் செஞ்சார் தெரியுமா? சொல்றேன் கேளு. நேத்திக்கு சாயங்காலம் அவர் நேரா தேப்பெருமாநல்லூர் போகலை. நேரா மஹாலிங்க ஸ்வாமி கோவிலுக்கு போனார் "அஸ்வமேத" [பெரிய பிராகாரம்] பிரதக்ஷிணம் மூணு தடவை பண்ணினார். நேரா மஹாலிங்க ஸ்வாமிக்கு முன்னால போய் நின்னார். கைகூப்பி நின்னுண்டு என்ன பிரார்த்திச்சார் தெரியுமா?........" பெரியவாளால் மேலே பேசமுடியவில்லை. தன்னை சற்று நிதானப்படுத்திக் கொண்டு சொன்னார் "கண்ணுலேர்ந்து தாரை தாரையா நீர் வழிய, "அப்பா ஜோதி மஹாலிங்கம்! நான் ஒன்னோட பரம பக்தன். பால்யத்துலேர்ந்து எத்தனையோ தடவை ஒன் சன்னதில மஹான்யாச ஸ்ரீருத்ரம் ஜபிச்சிருக்கேன். நீ கேட்டுருக்கே. இப்போ நேக்கு எம்பத்தொறு வயசாறது. மனஸ்ல பலமிருக்கே தவிர, வாக்குல அந்த பலம் போயிடுத்துப்பா! இன்னிக்கு மத்யான்னம் சாப்பிடறச்சே நடந்தது. ஒனக்கு தெரியாம இருக்காது. அந்த சக்கரைப் பொங்கல் ரொம்ப ரொம்ப நன்னா இருந்ததேன்னு, "இன்னும் கொஞ்சம் போடுங்கோ" ன்னு வெக்கத்தை விட்டு அந்த மிராசுதார்கிட்டே பல தடவை கேட்டேன். அவர் காதுல விழுந்தும் விழாத மாதிரி நகர்ந்து போய்ட்டார்.....நேக்கு சக்கரைப் பொங்கல்ன்னா உசிருன்னு ஒனக்குத்தான் தெரியுமே! சபலப்பட்டு கேட்டும் அவர் போடலியேன்னு ரொம்ப அப்போ தாபப்பட்டேன். ஆனா, சாப்டுட்டு கையலம்பிண்டு வாசத் திண்ணைக்கு வந்து ஒக்காந்தப்புறந்தான், "இப்பிடியொரு ஜிஹ்வா [நாக்கு] சபலம் இந்த வயஸ்ல நமக்கு இருக்கலாமான்னு தோணித்து. அப்பா மஹாலிங்கம்! இப்போ அதுக்குத்தான் ஒன் முன்னாடி நிக்கறேன். ஒன்னை மத்யஸ்தமா வெச்சுண்டு இந்த க்ஷணத்துலேர்ந்து ஒரு பிரதிக்ஞை பண்ணிக்கறேன். எல்லாரும் காசிக்கு போனா, புடிச்ச பதார்த்தத்தை விடுவா.........காசியிலேயும் நீதான் இருக்கே! இங்கயும் நீதான்! அதுனால ஒனக்கு முன்னாலே, "இனிமே என் சரீரத்தை விட்டு ஜீவன் பிரியற வரைக்கும்.... சக்கரப் பொங்கலையோ இல்லாட்டா, வேற எந்த தித்திப்பு வஸ்துவையோ தொடவே மாட்டேன். இது சத்யம்டாப்பா மஹாலிங்கம்" ன்னு வைராக்ய பிரமாணம் பண்ணிண்டு "அப்பா ஜோதி மஹாலிங்கம்! ஒன்கிட்டே உத்தரவு வாங்கிக்கறேன்" ன்னு சொல்லி பன்னண்டு சாஷ்டாங்க நமஸ்காரம் பண்ணினார். கண்ணுலேர்ந்து பொலபொலன்னு கண்ணீர்! ஊருக்கு பொறப்பட்டுட்டார்.......இப்போ நீ சொல்லு! நீ பண்ணின கார்யம் தர்மமா? மஹாலிங்க ஸ்வாமி ஒப்புத்துப்பாரா?" பெரியவா முடிக்கும்போது மத்யானம் மூணு மணி! அன்னிக்கு பிக்ஷையே பண்ணலை! சுற்றி நின்ற அத்தனை பேர் கண்களிலும் கண்ணீர்! நேற்று மஹாலிங்க ஸ்வாமி முன்னால் நடந்தது பெரியவாளுக்கு எப்படி தெரிந்தது! என்ற கேள்வியை விட சத்யப்ரமாணமாக "நானே திருவிடைமருதூரில் அருள் பாலிக்கும் மஹாலிங்கம்" என்று பெரியவா பிரத்யக்ஷமாக காட்டியதை கண்டு அத்தனை பேரும் பிரமித்தனர். இது ஒரு சாதாரண விஷயமா என்ன?

மிராசுதார் கன்னத்தில் அறைந்து கொண்டு அலறினார். "பெரியவா, நான் மஹா பாபம் பண்ணிட்டேன். அகம்பாவத்ல அப்படி பண்ணிட்டேன். இனி என் ஜன்மாவுல அப்படி நடக்கவே மாட்டேன். பிரசாதத்தை ஸ்வீகரிச்சுக்கோங்கோ! "

பெரியவா வாயை திறக்கவில்லை. "இருக்கட்டும். இருக்கட்டும். எனக்கு அந்த மஹாலிங்க ஸ்வாமியே பிரசாதம் அனுக்ரகம் பண்ணுவார்." என்று அவர் முடிப்பதற்குள், ஒரு பிராம்மணர் கட்டு குடுமி, பஞ்சகச்சம், கழுத்தில் ருத்ராக்ஷ மாலையோடு, கையில் ப்ரசாதத் தட்டோடு வந்து பெரியவாளை அணுகி, " என் பேர் மஹாலிங்கம்! திருவிடைமருதூர் மஹாலிங்க ஸ்வாமிக்கு நேத்திக்கு ருத்ராபிஷேகம் நடந்தது. ஒரு மிராசுதார் நடத்தினார்.....இங்க என் அக்காவை பாக்க வந்தேன். பெரியவாளுக்கு பிரசாதம் சமர்ப்பிச்சுடலாம்னு வந்தேன்" என்று நமஸ்காரம் பண்ணப்போனவரை பெரியவா தடுத்து " நீங்கள்ளாம் சிவ தீக்ஷை வாங்கிண்டவா. நமஸ்காரம் பண்ணப்படாது" என்று சொல்லி அவருக்கு மரியாதை பண்ணச் சொன்னார். அவர் போனதும் மிராசுதார் "திரும்ப திரும்ப பிரார்த்திக்கிறேன். பெரியவா! நான் பண்ணினது ரொம்ப பாப கார்யம்தான். இதுக்கு நீங்கதான் ஒரு பிராயச்சித்தம் சொல்லணும்" என்று மன்றாடினார்.

விருட்டென்று எழுந்து விட்டார் பெரியவா "இதுக்கு பிராயச்சித்தம் நான் சொல்ல முடியாது. தேப்பெருமாநல்லூர் வெங்கடேச கனபாடிகள்தான் சொல்லணும்" என்றார்.

"இந்தப் பாவி பண்ணின கார்யத்துக்கு கனபாடிகள் பிராயச்சித்தம் சொல்லுவாரா பெரியவா?"

பெரியவா சற்று உரக்கச் சொன்னார் "ஒனக்கு ப்ராப்தம் இருந்தா நிச்சயம் சொல்லுவார்" என்று கூறிவிட்டு, விடுவிடுவென்று உள்ளே போய் விட்டார். உடனே தேப்பெருமாநல்லூர் நோக்கி நடையைக் கட்டினார். "பாப விமோசனம்" பெற வேண்டும், பிராயச்சித்தம் பண்ணிட வேண்டும் என்ற வைராக்கியம் இருந்தது. தேப்பெருமாநல்லூர் அக்ரஹாரத்தில் நுழைந்து, எதிர்ப்பட்ட ஒருவரிடம் வெங்கடேச கனபாடிகள் க்ருஹம் எங்கே என்று விஜாரித்தார். அவர் ஒரு வீட்டை சுட்டிக் காட்டி, "துக்கம் விஜாரிக்க வந்திருக்கேளா? அதான் கனபாடிகள் அஹம். இன்னிக்கு விடியக்காலமேதான் கனபாடிகள் "அனாயாசேன மரணம்" ன்னு திடீர்னு காலமாயிட்டார்........போய் பாத்துட்டு வாங்கோ!" என்றார்.

இடிவிழுந்தது போல் இருந்தது! "ஒனக்கு ப்ராப்த்தம் இருந்தா நிச்சயம் சொல்லுவார்"ன்னு பெரியவா சொன்னது இதுதானா? ப்ராப்த்தம் இல்லேன்னு பெரியவாளுக்கு தெரிஞ்சிருக்கு! ஓடிப்போய் வெங்கடேச கனபாடிகளுடைய பூத சரீரத்துக்கு நமஸ்காரம் பண்ணி, மானசீகமாக மன்னிப்புக் கேட்டுக் கொண்டார். அதன்பிறகு, ஓரிரு வருஷத்துக்குள் சொத்தெல்லாம் போய், வடக்கே பல சிவாலயங்களில் மடப்பள்ளியில் கைங்கர்யம் பண்ணிவிட்டு, காசி க்ஷேத்ரத்தில் காலகதி அடைந்தார்!

தன்னை நிந்தனை பண்ணினால்கூட பகவான் மன்னிப்பான். ஆனால் தன்னையே சதா ஆஸ்ரயித்து இருக்கும் சாதுக்களை யாராவது அவமதித்தால், பகவானால் பொறுத்துக் கொள்ளவே முடியாது! என்பதற்கு இது ஒரு நல்ல முன் உதாரணம். ஆனால், பகவான் கருணாமூர்த்தி! பாபம் பண்ணியிருந்தாலும், பண்ணின பாபத்துக்கு மனஸ் வருந்தி, தண்டனை அனுபவித்தாலும், கடைசியில் "காசியில் மரித்தால் முக்தி" என்பதர்க்கேற்ப, அந்த மிராசுதாருக்கு காசியில் இறக்க வைத்து மோக்ஷத்தை கொடுத்தது அவனுக்கே உரிய பெருங்கருணை!

A Chitra full moon day, many years back. An abhisekam was performed in a grand manner with mahanyasa rudra japam at Sri Mahalingaswami Temple, Thiruvidaimarudur. The person who conducted it with 11 Vedic pundits was the landlord Narayanaswami Iyer of Thiruvarur. The rudrabhishekam that started at eight in the morning came to a completion around one in the afternoon.

The landlord Narayanaswami Iyer was extremely devoted to Kanchi Maha Swamigal. He decided 'this rudrabhisheka prasadam should be submitted to Periyava somehow.' He reverentially kept the prasadam on a banana leaf and folded it inside a new silk cloth. That same evening, he boarded the Madurai - Madras passenger train at Thiruvidaimarudur railway station. He got down at Chengalpet station in the early morning, took a bus and arrived at Kanchipuram.

There was a large crowd at the mutt on that day. Finishing his bath and other chores, the landlord waited for Periyava's darshan. At about 12 noon, Maha Swamigal came and sat down, after finishing his Chandramouleesvara puja. The crowd of devotees rushed forward. The landlord couldn't approach Swamigal. He showed the prasada bag and begged everyone, "All of you please make way! I have brought Thiruvidaimarudur Mahalingaswamy rudrabhisheka prasadam for Periyava. I have to submit it to him."

No one seemed to make way. An employee of the mutt who saw the anxiety and haste of the landlord, created a trail for him among the people and brought Narayanaswami Iyer near Periyaval. When he saw Periyaval, the landlord became insensate, dropped down heavily for a prostration and got up. Maha Swamigal looked at him raising his head. He raised his brows as if he inquired what the matter was.

With his hands shaking, the landlord babbled, unpacking the prasadam bag, "prasadam, prasadam Periyavaa". "What prasadam?" asked Periyaval and looked at him. In the meantime, the landlord managed to extract the prasadam. He kept it on the cane plate found there and submitted it to Periyaval. On that plate were found in a small banana leaf, vibuti, kumkumam, sandal paste together with some bilva leafs, two parts of a broken coconut, and some poovan banana fruits.

Maha Swamigal asked, "All these are prasadam of which ksetra?" and looked at the landlord once again. The landlord calmed himself and said with humility, "Periyava! I performed the rudrabhishekam for Mahalingaswami at Thiruvidaimarudur yesterday. It was a large abhishekam with mahanyasa rudra japam. This is that prassdam. Since Periyava would be happy, I have rushed here to bring it, boarding a train; you must receive it and bless me."

Looking at that prassda plate sharply for sometime, Periyava asked: "Narayanaswami! You are a big landlord yourself. Even then you performed this rudrsbhishekam for Swami, teaming up with some other people to meet the expenses?"

The landlord replied, "No, Periyava! I performed it myself, out of my own expenses," stressing the 'myself'' part a little. Periyaval smiled to himself. He did not leave it at that. "So you did for for loka ksema at Madhyarjuna ksetra", he added.

The landlord replied with some uncertainty, "No, Periyava! For the last two or three years there was no yield in my fields. Some fields were even barren. I checked up with Thiruvidaimarudur Muthu Josyar. He advised me, 'On a Chitra full moon day perform rudrabhishekam for Mahalingaswami. That will give you an abundant yield!' Only on that belief I performed it, Periyava".

The prassdam that was kept before the sage remained untouched. Acharyal did not accept it. Saying, "So it seems that you did not perform this act either for Atmartam or for loka kshemartam", he closed his eyes and dropped into meditation.

Acharyal opened his eyes after fifteen minutes. There was such a clarity in his face! And a knowing look of having understood many things within those fifteen minutes. Everyone around was very quiet. Swamigal continued, "Alright... How many vedic brahmins attended the rudrabhishekam?"

"I had arranged for eleven vedic pandits, Periyava!" Swamigal persisted, "Did you know who were the vaidikals and which place they belonged to? Was it only you who made all arrangements?" The devotees who were witnessing the scene were surprised at the detailed inquiry Periyava was making. They also understood that he wouldn't do anything without a reason. The landlord took a piece of paper that he had tucked in his waist.

"I am reading out, Periyava. Thiruvidaimarudur Venkatrama Sastrigal, Srinivasa Ganapadigal, Rajagopala Srautigal, Marutthuvakkudi Santhana Vadyhar, Sunda Sastrigal, Subramanya Sastrigal, Thirumangalakkudi Venkittu Vadhyar, and then--"

Acharyal interrupted him and asked easily, "All experts only, who you have arranged. Alright, check if your list has the name Thepperumanallur Venkatesa Ganapadigal."

Seething with happiness, the landlord replied, "It is there, Periyava! He also attended the japam", showing surprise in his voice. 

Though the devotees were taken by surprise at such a detailed inquiry about an abhishekam that was over, no one said anything. Everyone was silent and attentive.

Swamigal said, "Besh, besh! So you had engaged Venkatesa Ganapadigal also for the japam! A very good thing. Maha Veda vid! Ganagadigal is now very aged. Even difficult for him to raise his voice. He would feel it hard to control his breathing and intone the japam."

As if he waited for this remark, the landlord replied, his tone raising, "Yes, Periyava! What you have said is very correct. He did not chant the rudram well. Sometimes he was siting silent with closed eyes. Often he yawned. All these resulted in the shrinkage of the counting of the japam numbers. He gave much trouble yesterday. I regretted having engaged him for the japam." 

Swamigal swelled with indignation. "What you said... What did you say? So you have the temerity to talk anything because you have the money? What do you know about the yogyatamsam of Thepperumanallur Venkatesa Ganapadigal? Would you match the dust of the feet of that Veda vid? How can you talk such words about him? I have now understood what happened yesterday at the Mahalingaswami Sannidhi! You answer my question now! When the Ganapadigal was sitting quiet with closed eyes at the time of the japam yesterday, did you not shout harshly at him, 'Engaanum, are you not getting the money, you are sitting still with a shut mouth without doing the japam?' Tell me, did you shout these words to him or not?" The landlord was appalled. The crowd was amazed.

Narayanaswami Iyer fell at Swamigal's feet, his eight limbs touching the ground. Swamigal did not say anything. The landlord got up himself. He closed his mouth and replied shivering, "My mistake, Periyava! It is true that I used the very same words you spoke now to the Ganapadigal in the Swami Sannidhi yesterday. Periyava should kindly pardon me."

Periyava did not stop. "Wait, wait. Did you do that mistake only? You did honour the vaidikals with money, right? How much did you give each vaidikal?"

The landlord gulped and said weakly, "I paid ten rupees for each head, Periyava."

Swamigal did not leave him with that. "Tell me correctly! I know everything! Did you pay all the vaidikals equally with ten-ten rupees each?"

The landlord stood silently. But the Acharyal did not relent. "Listen, I shall tell you what you did yesterday. Perhaps you feel shy to talk it out. You seated the vaidikas in a row at the Sannidhi and was giving the sambhavana of ten rupees to each of them. When the turn of Thepperumanallur Venkatesa Ganapadigal came, you decided, 'This man did not chant the rudram properly. Why should I give him ten rupees as I did for the others?' and gave him just seven rupees. You had the thought that somehow you had taken revenge on him. Did he care anything about it all? He just accepted what you gave him and tied it to the edge of his vastram."

Acharyal asked him hotly, "Tell me, is not what I am saying correct?"

The devotees were stunned. No one did say anything. They wondered how Periyaval came to know what took place in Thiruvidaimarudur temple yesterday.

The landlord prostrated to the sage and said, "A gross mistake, Periyava! It was out of ignorance that I behaved like that! I won't behave in such a fashion henceforth! Kindly pardon me!"

Before he finished, Periyavaal continued, "Wait, wait! It would have been less worse had it ended there." He asked, "For the japa brahmins, you arranged for the meals at the house of Ramachandra Iyer of Mahadhana street, right?"

"Yes, Periyava!"

"You served sumptuous meals, of course, with a feeling of immense happiness. You had arranged for cooking very tasty sweet pongal, with lots of cashew nuts and raisins added to it, and you served it with your own hands, with ghee dripping from it in the meals session, right?"

Narayanaswami Iyer was more and more appalled. He closed his mouth and spoke with uncertainty, "Yes, Periyava! In the session I served only the sweet pongal with my own hands."

"Alright, does your conscience admit that you did it with the dharma for serving a meal?" Swamigal asked him sternly.

The landlord did not open his mouth. Acharyal said himself, "You need not tell me, I shall tell you! When you served the sweet pongal, since it was very tasty, the vaidikals asked for repeated servings. And you obliged them. But when Thepperumanallur Venkatesa Ganapadigal, giving up his reticence asked you many times, 'Serve me more of the sweet pongal, it is very tasty...' did you not carry on without serving him more, though you heard him? How many times did he ask you, giving up his normal reticence! And you did not serve him more! You committed the sin of partiality in a meals session! Was it dharma? You insulted a great sadhu!" Swamigal fell into silence, overwhelmed with distress.

The landlord stood with bowed head. The devotees were amazed and speechless. Closing his eyes and folding both his legs behind him, Acharyal sat upright. His divine frame looked like the Lord Parameswara Himself. He sat motionless.

Fifteen minutes passed by in complete silence. Then Acharyal opened his eyes. Everyone was silent. Acharyal continued his talk, looking at Narayanaswami Iyer: "Mirasudarval! You should know one thing. Ganapadigal is eighty one years of age now. He had done rudra japam in countless kshetras since his sixteenth year. Sri Rudram is always coursing his veins and nerves and breath. He is such a mahan. The way you behaved to him is an act of great sin... an act of great sin!" Periyaval stopped, unable to continue further, and closed his eyes.

He resumed again after sometime: "Your act of partiality in the meals session affected him deeply. You know what he did? I shall tell you, listen. He did not go back to his native place Thepperumanallur yesterday evening. Instead, he went to Mahalingaswami temple. He did pradakhina of the outer courtyard (pranava prakaram) three times. Went straight to Mahalingaswami and stood before Him. You know what he prayed for, joining his palms?" Periyaval couldn't continue. He steadied himself and then resumed his talk.

"With tears streaming down his eyes, he spoke to the God, 'Appa, Jyoti Mahalingam! I am your steadfast devotee. Since my early days I have recited mahanyasa rudra japam countless times in your sannidhi. You have listened to it. I am now eighty one years old. I have the mental strength, but that strength is gone in my speech! It can't be that you wouldn't know what happened this afternoon when we were dining. I asked that landlord many times, leaving my shyness aside, for more of that sweet pongal, since it was very very tasty. Though he heard me, the landlord moved away as if he did not hear my request. You know that I have an immense fondness for sweet pongal. Though I asked him out of temptation, I was grieved that he did not serve me more.

'But then only after I had finished my meals, washed my hands and sat on the thinnai it occurred to me whether I could have such a jihva sabalam (yearning for taste) at this age. Which is the reason I am now standing before you, Appa Mahalingam! With you as the mediator, I take a vow from this moment.

Everyone gives up some favourite edible when they go to Kasi. It is only You who is in Kasi, as well as here. Therefore I take a vow before you that I will not touch the sweet pongal or any other sweet dish from now on until my soul goes out of the body! This is a promise Mahalingam.' With that vairagya pramanam he said, 'Appa Jyoti Mahalingam! I take leave of you now," and did sashtanga namaskaram twelve times. Tears were flowing down Ganapadigal's eyes, as he left for his place. Now, you tell me... What you did was dharma? Will Mahalingaswami agree to it?"

Periyava stopped. It was then three o' clock in the afternoon. "I don't want any bhiksha today", said Swamigal. No one moved from there. Not even for their lunch. Total silence prevailed. Tears were seen in everyone's eyes. The landlord Narayanaswami Iyer stood transfixed. He could not raise his tongue to speak. Everyone's wonder was, 'How does Periyava narrate everything that happened yesterday at Thiruvidaimarudur as if he witnessed them personally unless he is pratyaksha Lord Mahalingaswami himself?'   

Falling down to Periyava's feet, the landlord started sobbing vehemently. His tongue slurred as he said, "Periyava! What I did was a great sin! I did it out of vanity. Kindly pardon me. Never again shall I behave this way in my life. You should say 'I have pardoned you'!" The landlord patted his cheeks loudly.

Acharyal did not open his mouth. The landlord was persistent. "I pray to you, Periyava! You should accept this Mahalingaswami rudrabhisheka prasadam . Kindly pardon me!" He pointed his hands towards the prasadam plate.

Acharyal said, "Let it be, let it be there. That Mahalingaswami Himself will give me the prasada anugraham." Before he finished his words, a voice was heard outside the crowd: "Make way, make way!" Everyone moved to make way.

Only a tuft of hair knotted at the end on the head, a bright five-folded dhoti on the waist, with a silky green cloth covering it. A large rudraksha garland on the neck. A noble man who could be around sixty five years old, arrived near Periyaval, carrying piously a brass plate on which was the prasadam preserved in a silk cloth. He submitted the prasadam plate reverentially to Acharyal and said, "My name is Mahalingam. I am the archaka of Thiruvidaimarudur Mahalingaswami temple. Yesterday a rudrabhishekam was performed for Swami. A landlord conducted it. My elder sister is given in marriage to this place. I came to submit the prasadam to Acharyal and then look her up.

Periyava should do me the anugraham." Swamigal prevented him as he proceeded to prostrate saying "You people have been given Shiva diksha, you shouldn't do namaskaram to me", Acharyal accepted the prasadam and asked Shivacharya be given the Mutt's honours in return. Meantime, the Sivacharyal saw the landlord who was standing at some distance.

"Periyaval, it is this man who had conducted the rudrabhishekam there yesterday. He has come himself here!" With these words, Mahalingam Shivacharya left the place, taking leave of the sage.

The landlord Narayanaswami Iyer again prostrated and patted his cheeks loudly. He pleaded, "Again and again I pray to you, Periyava. It is a great sinful act I have committed. Only you should tell me the remedy for this act."

Swamigal got up briskly. "I cannot tell you the remedy for this. Only Thepperumanallur Venkatesa Ganapadigal can tell you the remedy."

"Will the Ganapadigal tell me the remedy for the deed of this paavi, Periyava?", the landlord asked with grief.

Swamigal said in a slightly raised voice, "If you have the praptam, he will certainly tell you!" and hurried inside. He did not come out at all.

The landlord waited for a few hours. And then, having come to a decision, he left the place and arrived at Chengalpet boarding a bus. He caught a train and arrived at Thiruvidaimarudur on the next morning. He finished his bath in the Kaveri river there and with firmness of heart started walking towards Thepperumanallur. He walked briskly with the resolution that he would somehow meet Venkatesa Ganapadigal, fall sashtangam at his feet, ask for his pardon, perform the remedy he would suggest and obtain paapa vimochanam.

The landlord entered the Thepperumanallur agraharam. He inquired the first man he came across, the address of the Ganapadigal. The man pointed to a house on the street before which was a crowd of people and said, "You have come to offer your condolences? That is the home of Venkatesa Ganapadigal. Early this morning, he suddenly passed away. A painless, peaceful death. Go and have a look."

Narayanaswami Iyer was stunned. He felt as if someone had hit him on the head. The firm words of Acharyal at the Mutt yesterday seemed to ring in his ears. If you have the praptam, he will certainly tell you!" He now understood that Periyaval known yesterday itself that the landlord would not have the praptam.

The landlord went to Ganapadigal's house, offered his condolences, and prostrated to the gross body of the Ganapadigal, seeking his pardon mentally. After few years he lost all his wealth, spent rest of his life doing service in Shiva temples and died at Kasi.

God forgives those who does abuse him but never forgives those who ill treat his devotees. But the Lord was kind enough to forgive this landlord as he had asked for paapa vimochanam and gave him mukti at Kasi.